De vrijwilligers van het Milieucentrum Utrecht stellen zich voor. Wat drijft hen en hoe zetten ze zich voor het Milieucentrum in? Deze keer Nica die stukjes schrijft voor op de website en zich bezighoudt met de social media.
Als 7-jarig meisje stond ik ooit huilend onder de douche. Niet omdat ik school niet leuk vond, of omdat we die avond iets gegeten hadden wat ik niet lekker vond. Nee, ik moest huilen omdat ik had gehoord dat er gaten konden ontstaan in de ozonlaag en ik was als de dood dat we allemaal zouden verbranden. Voeg daar een niet zo’n geslaagde werving voor het WNF aan toe (ik vond langs de deuren gaan toch echt enger dan dat ik de haaien die ik zou kunnen redden lief vond) en het is wel duidelijk dat ik vroeg betrokken was met klimaatverandering.
Hoewel ik mij altijd wel heb beziggehouden met de natuur en klimaatverandering, werd het mij pas tijdens mijn bestuursjaar voor mijn studievereniging in Utrecht duidelijk hoe groot de problemen waren omdat we bezig waren met het verduurzamen van de vereniging. Ik begon daarom op mijn blog steeds meer te schrijven over duurzame producten/alternatieven voor alledaagse dingen en hield mij steeds meer bezig met de ontwikkelingen op het gebied van de klimaatcrisis. Toen ik afgelopen juli afstudeerde, leek het mij ook het perfecte moment om mij vrijwillig in te zetten voor een duurzame organisatie en zo kwam ik bij het Milieucentrum Utrecht terecht.
Creativiteit meets duurzaamheid
Met mijn achtergrond in communicatie en journalistiek vind ik het ontzettend leuk om stukken te schrijven en mij bezig te houden met de zichtbaarheid van het MCU. Je ziet mijn inspanningen dan ook voornamelijk terug op Instagram en LinkedIn en regelmatig verschijnt er een nieuw stukje van mij op de website. Ik vind het mooi om te zien hoe het Milieucentrum zich inzet voor de Utrechters en op zoveel ludieke manieren mensen probeert bewust te maken van de kleine stappen die zij al kunnen nemen naar een duurzamere toekomst.
Daarnaast vind ik het leuk om mijn generatie meer te betrekken bij de klimaatcrisis. De beleidsmakers en lobbyisten, die ons in eerste instantie op deze plek hebben gekregen, leven misschien wel niet meer over 20 jaar. Daarentegen zal mijn generatie de gevolgen wel merken en moeten oplossen wanneer we niet op tijd ingrijpen. Onder mijn vrienden merk ik ook steeds meer dat duurzaamheid speelt. We eten vaker plantaardig, kopen toch compensatie voor onze uitstoot als we wel vliegen en gaan steeds vaker met onze herbruikbare koffiebeker op stap. Dat ik nu mijn passie voor schrijven mag toepassen om mensen meer te betrekken bij duurzaamheid in ons stadsie, maakt me super enthousiast.
Sprongen wagen
Dankzij het Milieucentrum Utrecht kom ik in gesprek met leuke lokale ondernemers en raak ik geïnspireerd door hun motieven om duurzaam te ondernemen. Ik kan super veel oefenen met de onderwerpen waar ik mij heel lang vooral op theoretisch vlak in heb ontwikkeld. De energie die ik krijg van het fotograferen voor een artikel of het interviewen van een ondernemer doet me ontzettend goed. Dat vind ik ook het leuke aan vrijwilligerswerk, dat je je inzet voor iets waar je om geeft en het door die tijd en liefde ziet groeien.
Als ik terugdenk aan dat 7-jarige meisje, dan zou ik haar willen vertellen dat de strijd nog niet gestreden is, dat de technologie zich steeds verder ontwikkelt waardoor er steeds meer mogelijk wordt op het gebied van duurzaamheid. En dat wanneer ze later groot is ze zich lokaal inzet om haar stad stukje bij beetje nog groener te maken.